Tweeëntwintig levensjaren, beetje stom, beetje leuk.

Oh jongens, ik ben jarig geweest dit weekend en ik heb het lekker gevierd met al mijn lieve vrienden en familie. Super leuke cadeautjes gekregen met als klap op de vuurpijl een weekendje Berlijn met mijn lieve vriendje en de mooiste laarzen die ik al jaren wilde van mijn ouders en oma. M'n dag kon niet meer stuk.

Er stond echter één ding in de weg wat mijn perfecte verjaardag iets minder perfect maakte. Ik werd tweeëntwintig. 22, twee keer twee. Wat lelijk zeg. Geef mij maar liever 21, 23, 24 of een andere willekeurige leeftijd met in ieder geval twee verschillende cijfers (maar wel het liefste nog onder de 30;)).

Ieder lichtelijk autistisch persoon of eentje met een dwangstoornis met angst richting ongelijkheden, zou staan te springen bij deze leeftijd maar dat geldt niet voor mij. Twee keer twee is zo niks, zo hetzelfde, zo saai. Voor mij ziet het er stom uit, net als 33, 44, 55, 66, 77, 88 en 99. Met 11 had ik als kind niet zo'n moeite, daarom begrijp ik niet waarom 22 voor mij nou zo'n struikelblok is (ik ben trouwens niet doodongelukkig en moet ook niet huilen, wees maar niet bang!).

Gelukkig maakte afgelopen weekend alles goed hoor. Ik heb een hele leuke verjaardag gehad, werd gefeliciteerd door verschillende bedrijven die mijn verjaardag ook niet vergeten waren, had lieve mensen om me heen en heb heerlijk taart gegeten. Ik zeg in de toekomst gewoon zo min mogelijk hoe oud ik ben, dan denk ik er zelf niet aan en houd ik in mijn gedachten dat ik nog steeds 21 ben!